Poetical Quill Souls

Poetical Quill Souls

This blog contains a collection of renowned and young authors from around the world poems in the languages in which they were originally written. Each file includes author’s photo or portrait and brief biography. We offer news and announcements of interest to professional and amateur writers (writing competitions, poetry press, etc) too.

Este blog recoge una selección de poemas de reputados autores y jóvenes promesas de todo el mundo en las lenguas en las que fueron escritos originalmente. Se incluye en cada ficha una breve reseña biográfica del autor y fotos o cuadros de éste. Se complementa el grueso del material con datos de interés para escritores profesionales o aficionados a la literatura (como información sobre certámenes literarios, editoriales dedicadas a la poesía, etc).

Joan Margarit

Tarda de pluja

Plou al nostre carrer
damunt les fulles mortes.
La pluja és una història
que m'explica la tarda.
Miro els paraigües, dòcils
rellotges del capvespre
que comença molt lluny,
en una altra vorera
d'un carrer sense mi.
Igual que en la ciutat
de les nostres mirades,
al carrer de les fulles
de la meva tardor
es fa fosc sense tu.



Joan Margarit i Consarnau (Sanahuja, Lérida, España, 1938) Arquitecto. Catedrático jubilado de la Universidad Politécnica de Cataluña. Poeta.

Cees Nooteboom

Aas

Poëzie kan nooit over mij gaan,
noch ik over poëzie.
Ik ben alleen, het gedicht is alleen,
en de rest is van wormen.
Ik stond aan de straten waar de woorden wonen,
boeken, brieven, berichten,
en wachtte.
Ik heb altijd gewacht.
De woorden, in lichte of duistere vormen,
veranderden mij in een duister of lichter iemand.
Gedichten passeerden mij
en herkenden zichzelf als een ding.
Ik kon het zien en me zien.
Nooit komt er een einde aan deze verslaving.
Eskaders gedichten zijn op zoek naar hun dichters.
Ze dwalen zonder commando door het grote
district van de woorden
en verwachten het aas van hun volmaakte,
gesloten, gedichte, gemaakte
en onaantastbare
vorm.


Cees Nooteboom, nacido Johannes Jacobus Cornelis María Nooteboom (La Haya, Holanda, 1933). Novelista, autor de relatos, poeta y ensayista. Ha ganado numerosos premios literarios y ha sido mencionado como candidato para el Premio Nobel de literatura.

José María Quiroga Plá

En el balcón

En el balcón está puesta de codos,
asomada a esta noche en que la aguja
magnética del ansia, terca, en todo
los rumbos del cuadrante te dibuja.

¿Por qué cristal me ves? ¿Tras de qué reja
un sollozo de amor te quiebra el pecho?
Entre tapias con luna, ¿qué calleja
guarda en jaula de tórtolas tu acecho?

En qué silencio de ciudad dormida,
ciego y sordo, buscándote me pierdo
(¡andar y andar!) por calles sin fachadas.

¡Hallarte y recobrarte! A la ancha vida
salir, de los profundos del recuerdo,
por las puertas del sueño... Están cerradas.


José María Quiroga Plá (Madrid 1902 - Ginebra 1955). Intelectual, poeta, ensayista, periodista y traductor.

Anne Barbara Ridler

The Spring Equinox

Now is the pause between asleep and awake:
Two seasons take
A colour and quality each from each as yet.
The new stage-set
Spandril, column and fan of spring is raised against the
winter backdrop
Murrey and soft;
Now aloft
The sun swings on the equinoctial line.
Few flowers yet shine:
The hellebore hangs a clear green bell and opulent leaves
above dark mould;
The light is cold




In arum leaves, and a primrose flickers
Here and there; the first cool bird-song flickers in the thicket.
Clouds arc pale as the pollen from sallows;
March fallows are white with lime like frost.

This is the pause between asleep and awake:
The pause of contemplation and of peice,
Before the earth must teem and the heart ache.
This is the child's pause, before it sees
That the choice of one way has denied the other ;
Must choose the either, or both, of to care and not to care;
Before the light or darkness shall discover
Irreparable loss; before it must take
Blame for the creature caught in the necessary snare:
Receiving a profit, before it holds a snare.


Anne Barbara Ridler (Rugby, Warwickshire, Inglaterra, 1912 - Oxford, 2001). Poeta y editora.

Muriel Stuart


Forgiveness

Ask not my pardon! For if one hath need
Once to forgive the god that he hath raised,
No further creed
Can that god give; but 'neath the soul who praised
Lies bruisèd like a reed.

Let your dark plume, in passing leave a stain
On my plume's whiteness: call you bitter, sweet:
Give plague, or pain:
But cringe not, fallen and fawning at my feet,
By that to rise again.

No! go your wild and mad way, and seem at least
The god you were . . . assume your aureole:
Make me no priest
To wash hands in the waters of your soul,
Before I go to feast!




Muriel Stuart Irwi (Norbury, Inglaterra, 1885 - South London, 1967). Poeta.

Juan Manuel Villalba

El otro

Acuérdate.
Recuerdo el frío malo
mordiendo los tobillos como un perro
violento y caprichoso, y las lentísimas calles
salpicadas de tiempo detenido.
Una noche de invierno me fugué de mi casa.
Durante algunas horas tuve el mundo en la mano:
quebraría el destino como el vaso caliente
que recibe un embate de agua fría.
Duró poco y no tuvo consecuencias;
son cosas de la edad, dijo mi madre.
Pero fue una experiencia extraordinaria.
Probé por primera vez el tamaño de las cosas,
y por eso aprendí mi verdadero tamaño.
Ya de vuelta, en la cama humillada por la huida,
en mi cuerpo dormía otra persona.
El que había probado para siempre
la fruta del dolor, la miel amarga.


Juan Manuel Villalba Hinojosa (Madrid, España, 1964). Columnista, novelista y poeta. Ha publicado diversas novelas y antologías poéticas.

Gianni Rodari


 Un uomo maturo con un orecchio acerbo

Un giorno sul diretto Capranica-Viterbo
vidi salire un uomo con un orecchio acerbo.

Non era tanto giovane, anzi era maturato,
tutto, tranne l'orecchio, che acerbo era restato.

Cambiai subito posto per essergli vicino
e poter osservare il fenomeno per benino.

"Signore, - gli dissi - dunque lei ha una certa età:
di quell'orecchio verde che cosa se ne fa"?

Rispose gentilmente: "Dica pure che son vecchio.
Di giovane mi è rimasto soltanto quest'orecchio.





E' un orecchio bambino, mi serve per capire
le cose che i grandi non stanno mai a sentire:

ascolto quel che dicono gli alberi, gli uccelli,
le nuvole che passano, i sassi, i ruscelli,

capisco anche i bambini quando dicono cose
che a un orecchio maturo sembrano misteriose."

Così disse il signore con un orecchio acerbo
quel giorno sul diretto Capranica-Viterbo.






Gianni Rodari (Omegna, Italia, 1920 - Roma, 1980). Maestro y pedagogo. Autor de literatura infantil y teórico sobre la misma. Premio Hans Christian Andersen en 1970.

José Antonio Gabriel y Galán


A punto estuvimos

A punto estuvimos de morir de amor
pero murió el amor
y nosotros vivimos.


Yo sé bien que te amé

Yo sé bien que te amé
y luego todo se hizo tan disperso y lejano,
tantas veces perdí la memoria al querer ordenar los recuerdos.

Estás en la distancia, debajo de algo mío,
de mis pies, de mi búsqueda,
rumorosamente a mis espaldas.

Ninguna prueba es válida en tu contra,
necesito saber qué pasó entre nosotros,
los hijos son apenas testigos de su propio nacer.


Levantamos sin más un mundo
enardecido en su momento
que duraría hoy
vagamente inmortal hasta la muerte:
¿fui yo su dictador o su asesino?

Imposible creer que fue una historia que brotó de mi boca,
mis alucinaciones son espejos sin nombre
y tu nombre perdura.

No se trata de un mito acongojado
ni de voces que van formándose en las grutas
a partir de la nada.

Si tanto he soñado y he perseguido
es porque vi y creí, aunque ya no pueda
descifrar cómo llegaste a ser, ni qué ocurrió
con tu cuerpo dormido ni con las sensaciones
que juntos adquirimos algún día.



José Antonio Gabriel y Galán (Plasencia, Cáceres, España, 1940 - Plasencia 1993). Poeta, novelista, traductor, editor y periodista. Director de la revista El Urogallo.

Gustavo Tatis Guerra

Historia de unas alas

Cada uno de nosotros tiene la sombra de las alas que perdió.
Está claro y comprobado que todo hombre al principio, era un pájaro.
No hay testimonios del día en que perdió para siempre sus alas.

Algunos creen que fue un castigo
Por creerse más pájaro que todos los pájaros.
Una desgracia para que vagara


y arrastrara por la tierra como un lagarto.

Cuando el hombre ve a un pájaro
En pleno vuelo le aletea el recuerdo
De cuando era pájaro y compra jaulas
Para aprisionar el recuerdo
Del día en que perdió el cielo.


Gustavo Tatis Guerra (Sahagún, Córdoba, Colombia, 1961). Periodista, poeta, autor de relatos y ensayista. Redactor cultural del diario El Universal de Cartagena. Premio Nacional de Periodismo Simón Bolívar, en el área cultural, en 1992. Nominado en tres ocasiones más a este mismo premio en 1993, 1995, 1997. Ganador del Gran Premio de Periodismo Distrital Antonio J. Olier, en Cartagena, en 1991 y 1993. Premio de Periodismo Álvaro Cepeda Samudio 2003.

Luis Suardíaz


Sonséense

Para un instante,
cruel y torpe,
vivimos;
parados en la sed
y en el castigo.

Vivimos hermanados
al último sonido,
a la pena singular
del
más cercano.

Buscando un corazón
Con sangre de otro
cuerpo,
gastamos nuestras armas
sueño a sueño hasta
llegar.




Y una noche de campanas
y cerezas perdidas,
el lodo nos sonríe
y...
terminó el andar.
Para un instante vivimos
(uno sin par)
y, a veces lo perdemos.


Leyenda árabe

Cruzado de brazos
sintió llegar
madurar y apagarse
una tras otras
las estaciones.
Y una tarde sin sol
vio pasar el carro fúnebre
de su último enemigo.
Cuando intentó
alzar la copa del brindis triunfal
su mano se volvió una flor rota
y su babeza llena de odio
se inclinó por última vez.


Luis Suardíaz (Camagüey, Cuba, 1936 - La Habana, 2005). Licenciado en Ciencias Sociales. Periodista, poeta, ensayista, antólogo y traductor. Fundador de la Unión Nacional de Escritores y Artistas de Cuba y de la Unión de Periodistas de Cuba. Mención de poesía en el concurso Casa de las Américas de 1966. Premio Nacional de Crítica Literaria Mirta Aguirre, en artículo, 1984 y 1985.

Miguel Torga

Liberdade

— Liberdade, que estais no céu...
Rezava o padre-nosso que sabia,
A pedir-te, humildemente,
O pão de cada dia.
Mas a tua bondade omnipotente
Nem me ouvia.


— Liberdade, que estais na terra...
E a minha voz crescia
De emoção.
Mas um silêncio triste sepultava
A fé que ressumava
Da oração.


Até que um dia, corajosamente,
Olhei noutro sentido, e pude, deslumbrado,
Saborear, enfim,
O pão da minha fome.
— Liberdade, que estais em mim,
Santificado seja o vosso nome.


Miguel Torga, seudónimo de Adolfo Correia da Rocha (São Martinho de Anta, Trás-os-Montes, Portugal, 1907 — Coímbra, 1995). Novelista, autor de relatos, dramaturgo, articulista y poeta. Premio Camões 1989. Prémio da Crítica a toda la obra 1993.

Álvaro Cunqueiro

Eu son Danae

Eu son Danae. Núa caía no leito come
bianca neve scende senza vento.
E chegou segredo coa fúlgura
convertido en moedas de ouro que caíron
sobre de min, e arredor, e no chan.
Díxose a si mesmo unha voz e aquel ouro de ceca
arremuiñouse nun amén e fíxose o varón.
Atopoume virxe, sucoume e sementou.
Bebeume, como quen se deita con sede sobre un río.
Pro, o pasado pasado.
Agora vou vella, e nun reino de columnas derrubadas
vou e veño por entre os cipreses e as pombas.
Téñenme por tola, e coidan que minto
cando digo que fun desvirgada por Zeus.
Pra burlarse de min chinchan unha moeda no mármore
e eu coido que el volve, e tiro a roupa
e déixome caír núa na herba come
bianca neve scende senza vento.
Nin escoito as súas risas. Xa vou vella
pro nunca puiden saír daquel soño de antano.


Álvaro Cunqueiro Mora (Mondoñedo, España, 1911 — Vigo, 1981). Novelista, autor de relatos, poeta, dramaturgo, periodista y ensayista.

Carlos Edmundo de Ory

Dame

Dame algo más que silencio o dulzura
Algo que tengas y no sepas
No quiero regalos exquisitos
Dame una piedra

No te quedes quieto mirándome
como si quisieras decirme
que hay demasiadas cosas mudas
debajo de lo que se dice

Dame algo lento y delgado
como un cuchillo por la espalda
Y si no tienes nada que darme
¡dame todo lo que te falta!



En un café

He vuelto ahora sin saber por qué
a estar triste más triste que un tintero
Triste no soy o si lo soy no sé
la maldita razón porque no quiero

He vuelto ahora sin saber por qué
a estar triste en las calles de mi raza
He vuelto a estar más triste que un quinqué
más triste que una taza

Estoy sentado ahora en un café
y mi alma late late
de sed de no sé qué
tal vez de chocolate

No quiero esta tristeza medular
que nos da un golpe traidor en una tarde
Pide cerveza y basta de pensar
El cerebro está oscuro cuando arde.


Carlos Edmundo de Ory (Cádiz, España, 1923 – Thézy-Glimont, Francia, 20101 ). Poeta, ensayista, epigramista y traductor.

Roberto Fernández Retamar

Agradeciendo el regalo de una pluma de faisán

Con esta hermosa pluma tornasolada puedo
Escribir las palabras en que García Lorca
Dijo
Herido de amor huido.
Dijo que en tus ojos
Había un constante desfile de pájaros,
Un temblor divino como de agua clara
Sorprendida siempre sobre el arrayán.

Escribir las palabras en que Góngora dijo
A batallas de amor campos de pluma.

Escribir las palabras en que Antonio Machado
Dijo
Hoy es siempre todavía.






Roberto Fernández Retamar (La Habana, Cuba 1930). Doctor en Filosofía y Letras por La Sorbona y Universidad de Londres. Poeta y ensayista. Director de las publicaciones Nueva Revista Cubana 1959-60 y Casa de las Américas desde 1965. Premio Nacional de Poesía 1951, Premio Latinoamericano de Poesía Rubén Darío, Premio Internacional de Poesía Nikola Vaptsarov de Bulgaria, Premio Internacional de Poesía Pérez Bonalde de Argentina, Premio de la Crítica Literaria 1996 y la Medalla oficial de las Artes y las Letras, otorgada en Francia, en 1998.

David Mourão-Ferreira

Ulisses a Nausícaa

Não tinha sido fábula a saudade
de estar ao pé de mim sem estar comigo:
vejo-te agora em água, areia, carne,
e és o vulto no sonho pressentido!

Cheiro de rocha a que não chega o mar,
por mais que o mar invente marés vivas...
Reconheço-te, ó palma tão sem par;
és a graça da terra ao céu erguida.

Pisas, ao caminhar, o próprio vento,
que se embuçou no manto de uma duna...
Desfazes sob os pés os grãos do tempo

por do Tempo não teres noção nenhuma...
De que me serve ter vencido sempre,
se aqui me vence a tua juventude?




David Mourão-Ferreira (Lisboa, Portugal, 1927 - 1996). Periodista, novelista y poeta. En 1981 fue escogido como Sócio Correspondente en la cátedra nº 5 de la Academia Brasileña de Letras. Entre 1963 y 1973, secretario general de la Sociedade Portuguesa de Autores. Ministro de Cultura entre 1976 y 1978 y en 1979.

Cecco Angiolieri

S’i’ fosse foco

S’i’ fosse foco, arderei’l mondo;
s’i’ fosse vento, lo tempesterei;
s’i’ fosse acqua, i’ l’annegherei;
s’i’ fosse Dio, mandereil’en profondo;

s’i’ fosse papa, sare’allor giocondo,
che tutti’i cristiani imbrigherei;
s’i’ fosse ’mperator, sa’ che farei?:
a tutti mozzarei lo capo a tondo.

S’i’ fosse morte, andarei da mio padre;
s’i’ fosse vita, fuggirei da lui:
similemente farìa da mi’ madre.

S’i’ fosse Cecco, com’i’ sono e fui,
torrei le donne giovani e leggiadre:
e vecchie e laide lasserei altrui.




Cecco Angiolieri (Siena, Toscana, Italia, 1260 - 1312). Poeta de la escuela toscana.

Vittorio Gassman

Selezione

Se maturare è scegliere, Flaiano
era alla soglia della maturità.
Lo rivedo là, in via Tevere,
un grigio residence, un vano
semivuoto: gli piaceva ricevere
così gli amici. Sedie, un tavolo, un letto;
dieci libri, non più, sul pavimento.
«Sono contento, ma all’ordine perfetto»,
mi disse, «falta un tocco
di sobrietà. Cos’è l’indispensabile?»
Tappò la luce con la tenda avvolgibile,
sparpagliò a terra il blocco
dei libri: «Dieci... è troppo.
Domani li riduco. Nove... otto»


Vittorio Gassman (Struppa, Génova, Italia, 1922 – Roma, 2000). Actor y director de teatro y cine.