Poetical Quill Souls

Poetical Quill Souls

This blog contains a collection of renowned and young authors from around the world poems in the languages in which they were originally written. Each file includes author’s photo or portrait and brief biography. We offer news and announcements of interest to professional and amateur writers (writing competitions, poetry press, etc) too.

Este blog recoge una selección de poemas de reputados autores y jóvenes promesas de todo el mundo en las lenguas en las que fueron escritos originalmente. Se incluye en cada ficha una breve reseña biográfica del autor y fotos o cuadros de éste. Se complementa el grueso del material con datos de interés para escritores profesionales o aficionados a la literatura (como información sobre certámenes literarios, editoriales dedicadas a la poesía, etc).

Amanda Aizpuriete

Pirms templi nodedzinās, pirms

Pirms templi nodedzinās, pirms
tu stāvēsi pie drupām ļauns un sirms,
pirms pelni jūru saindēs,
tā kolonna vēl uzziedēs

kā rožukrūms – tā kolonna,
kur sastingusi dejas nakts.
Un asinsziedu smaržīgums
būs akmens nosodījums mums

par pārdejotiem tikumiem,
par aizsapņotiem likumiem.


Amanda Aizpuriete (Jurmala, Letonia, 1956). Traductora y poeta. Entre sus premios, el Premio de Poesía Bienek Horst de la Academia de Arte de Baviera (1999).

Samuel Taylor Coleridge


Samuel Taylor Coleridge by Pieter van Dyke
What is Life?

Resembles Life what once was held of Light,
    Too ample in itself for human sight ?
An absolute Self--an element ungrounded--
All, that we see, all colours of all shade
         By encroach of darkness made ?--
Is very life by consciousness unbounded ?
And all the thoughts, pains, joys of mortal breath,
A war-embrace of wrestling Life and Death ?


Samuel Taylor Coleridge (Ottery St. Mary, Devon, Inglaterra, 1772 - Highgate, Inglaterra, 1834). Poeta, crítico y filósofo.

Anna Genovés

Repto

Yo también repto, por las paredes, por el techo…
Sobre las hojas que derrama mi pluma yerma,
y sobre las flores que hay en mi tumba.
Yo también repto, por mi España espesa…
Como la muerte de un espectro.
Yo también repto, por la sangre de mis venas
inyectadas en alcohol etéreo.
Por los huesos que me mantienen erecta
aunque quiera seguir por el suelo.
Por mi corazón que late y se debate
entre tu amor, muerto,
y el de otro hombre que, infecto…
Vuelve sus ojos hacia mí cuerpo yermo.
Yo también repto, igual que los cocodrilos
por las aguas encharcadas.
El fango que se diluye cuando llueve
 el agua que no se detiene y me hace que vuele.
Vuelo, vuelo por los aires de las obscenidades
de las marionetas que como tú y como yo
mueren de hambre.
Hambre de carne fresca, de sangre joven
de montones de mierda que se sumen en el desorden.
Ya no repto, me cortaron las patas
y mi España se quedó sola como una estatua.
Hijos del Cervantes que somos, hijos de Judíos y de ratas,
hijos de los infiernos que por la mañana se levantan.
Muere una y mil veces, hijo de la nada,
y sucumbe a tus placeres de alcohol sin agua.
A las mujeres de bajos fondos
y a los sin techo que no hablan.
A la blasfemia del ateo
y a la del católico creyente.
Sucumbe a la vida, sucumbe a la muerte,
suicida el aliento que respiras y que después devuelves.
No mires atrás, pues nada queda…
Nada que amar y nada que te envuelva.
Aquí, en la esquina donde lloraste por primera vez
en la esquina donde naciste, donde
abriste los ojos por primera vez…
Dónde te esperaba una familia que no viviste
y donde te odiaron por primera
y última vez.


Anna Genovés (Valencia, España, !976). Licenciada en Historia Antigua y Arqueología. Autora de relatos y poeta.

Sergej Stratanowski ( Сергей Стратановский )

Смерть поэта

Смерть поэта Ахматовой.
                               Необходима бумага
О кончине бумага
                               с заключеньем врача о причине

Смерть гражданки Ахматовой.
                              От санинспекции транспортной
Не получено санкции
                              на перевоз, переброс
Тела --  к волнам балтийским,
Тени - к  водам  последним, летейским

Смерть поэта Ахматовой.
                             Самолет в Ленинграде, сошла
С трапа  пьяная кодла
                             хохоча и бренча на гитаре
(Вероятно туристы -
                            малиново-парусный клуб)
После выдали гроб
("Где у вас накладная на труп")


Смерть какой-то Ахматовой.
                            Запретил исполком сестрорецкий
Волей власти советской
                            захоранивать лиц непрописанных
В сестрорецком районе
                            на кладбищах  местных, районных
В том числе в Комарове,
                            где Ахматова ваша была
Не жилицей, а дачницей…
Ах, писала стихи, ну и что?
                           Этак каждый, кто пишет, захочет…


Смерть поэта Ахматовой.
                           За поселком, на хвойном погосте
Снег последний, прощальный
                           и лыжник какой-то случайный
За оградой глазеющий
                           в двух шагах от разверстого зева
Ямы только что вырытой



Sergej Stratanowski ( Сергей Стратановский ) (Leningrado, URSS, 1944). Bibliotecario. Poeta. Premio de Pasternak ( 2005 )y Premio Nikolai Gogol ( 2010 ) entre otros.

Lucy Maud Montgomery

My legacy

My friend has gone away from me
From shadow into perfect light,
But leaving a sweet legacy.

My heart shall hold it long in fee­
A grand ideal, calm and bright,
A song of hope for ministry,

A faith of unstained purity,
A thought of beauty for delight­
These did my friend bequeath to me;

And, more than even these can be,
The worthy pattern of a white,
Unmarred life lived most graciously.

Dear comrade, loyal thanks to thee
Who now hath fared beyond my sight,
My friend has gone away from me,
But leaving a sweet legacy.


Lucy Maud Montgomery (Isla del Príncipe Eduardo, Canadá, 1874 - Toronto, 1942). Novelista y poeta.

Ricardo Opazo

Estación Olvido

El rincón más gris de tu lejanía
trae pájaros de escarcha;
era la casa donde regamos el jardín
con brotes de mitología griega.
Por sus raíces desfilaba Jasón
con argonautas disfrazados de olvido;
todo fue una primavera de aguas
que vertía por desfiladeros;
en la cumbre, grandes rocas
esperaban cercenar nuestras cabezas.
Olvidé viejas mariposas
en libros hurtados a la luz;
ya no recuerdo las estrellas
ni aquella medialuna árabe
de turbantes escapando
hacia la oquedad de la tierra.
Se diluye el gran cometa
que pulveriza el siglo;
tendidos estamos bajo una noche
que abandona lerdos cuerpos
rodeados de cíclopes.


Ricardo Opazo (Huaquén, Chile, 1955). Profesor de Historia y Geografía. Poeta.

Édith Azam

Avant les mots

avant les mots ça cogne
avant, ça produit des nerfs
une incessante production de nerfs
et puis ça chauffe et puis ça brûle
la peau ? Une terre brûlée.

avant les mots ça massicote
on crève de tant de soupirs
avant : ça siffle entre les dents
avant : la mort se fracasse à la gorge
avant l’univers se brise
avant : l’univers… ?

avant c’est un génocide
c’est une immense plaque de béton
un grand charnier à ciel ouvert
avant : c’est voué au suicide

et c’est avant les mots et c’est toute la nuit

avant les mots c’est lapidaire
c’est un corps sec définitif
avant les mots la chair se cadavre
avant : la cage :
l’épouvante :
l’inhumaine menace
et c’est avant les mots
et c’est toute la nuit
et c’est des milliers de nuits
des milliards de nuits d’épouvantes
avant les mots :
le grand massacre.

les mots lorsqu’ils nous manquent ils nous tordent
les mots manquants nous dévisagent
les mots manquants nous défigurent
ces mots que l’on ne dit jamais
ces mots qui nous vissent les mâchoires
ces mots qui sont à inventer
ces mots contiennent une foule de gens
les gens sont des mots bouleversés
les mots sont des bouleversements
les mots sont tous bouleversifiés
sont bouleversifiés de partout
parce que :
chaque mot contient une foule de gens
chaque mot contient une foule de gens


Édith Azam (Marsella, Francia, 1973). Poeta.

Alí Calderón

Pole position

Y mi pecho una supercarretera
de ocho, dieciséis, treinta y dos carriles
con miles y millones de caballos de fuerza
vertiginosos corriendo
y derramando lumbre en mis arterias.

Aquellas peligrosísimas curvas
impostergables y letárgicas
y particularmente inabordables
cada vez que tú, Lesbia, no me miras.

Ese imperioso arrancar en segunda
cuando tus sí se vuelven indecibles,
impronunciables,
inminentemente pospuestos
turbiamente y con perfidia
por tus no unánimes e inconmovibles.
Sólo tú echas a andar este Ferrari rojo,
incalculablemente insaciable,
impaciente por recorrer solemne
las largas calles de tus piernas
siempre prodigiosas, siempre proféticas
y en lo que a mí respecta,
absolutamente litúrgicas,
plenas de infinitud.

Que la batería desbarate su potencia
en tu cintura inenarrable
porque finalmente y después de todo:
este bólido, Lesbia, no carbura
sin tus estrechos jeans a la cadera.



Alí Calderón (México D F, México, 1982). Poeta, ensayista y crítico literario. Premio Latinoamericano de Poesía Benemérito de América. Premio Nacional de Poesía Ramón López Velarde.

Mohammad Hossein Abedi ( محمد حسين عبيدي )

نج دقيقه

در مراسمي از خيابان و هراس
وقتي هر راه بيهوده مي شود در ما
و ما پوچي راه را مي رويم
با ساعتي كه هميشه پنج دقيقه جلو

از خيابان كه مي گذريم
بوي عروسك هاي تو مي آيد
حرف هاي مادر بزرگ
چشم غره مي رود
و اضطراب صدايت:
ديشب تا صب
 ديوارو  تو خواب دوره مي كردم

 : از جنگل كه مي گذري
ميان آواز كه مي روي
كنار ساحل، اسبي
رنگش كه مهم نيست
گيرم سپيد
سوار كه مي روي
اسب كوچك تر مي شود و
آواز، دور
تنها كه مي شوي
فقط ديوار
با تو همراه است

پنج دقيقه ي بعد
با پاهايي كه هميشه پنج دقيقه عقب
از خيابان كه مي گذريم
با عروسك هايي
با خياباني
با .


Mohammad Hossein Abedi ( محمد حسين عبيدي ) (Tehran, Iran, 1968). Periodista, editor y poeta.

Fabian Casas

Mientras me lavo la cara

Darío, parado, grita y gesticula.
Bajo una frazada marrón
Daniel se ríe y habla de sus novias.
Están borrachos y los que gritan en la cocina,
como diputados,también.
Mi vieja, resucitada,
golpea las ventanas, pidiendo entrar.

Al amanecer, bajo una claridad despiadada;
cigarrillos, libros   desperdigados,
platos con comida.
Camino, despacio, hasta el baño;
sé que la desgracia está sobre nosotros,
no ahora, tampoco el año próximo,
todavía somos jóvenes, pero eso
se pierde enseguida.
No tenemos nada, pienso,
mientras me lavo la cara,
ni un oficio, ni un a herencia,
ni una casa de sólida piedra.


Fabian Casas (Buenos Aires, Argentina, 1965). Poeta, narrador, ensayista y periodista.

Ernest Dowson

Vitae Summa Brevis Spem Nos Vetat Incohare Longam

    THEY are not long, the weeping and the laughter,
        Love and desire and hate:
    I think they have no portion in us after
        We pass the gate.

    They are not long, the days of wine and roses:
        Out of a misty dream
    Our path emerges for a while, then closes
        Within a dream.
 


Ernest Christopher Dowson (Lee, Londres, Inglaterra, 1867 - Catford, Inglaterra, 1900). Poeta, novelista y autor de relatos.

Cristina Ali Farah

Insieme in fila

Insieme in fila e quell’attesa
di un visto valido per il viaggio
Timbro di ogni incubo rimedio
Un desiderio non si può toccare
Che ne so del mondo occidentale
In questa casa respiro con fatica
Mio padre non è più con mia madre
è forse il momento di partire

Vai, sorge per te la città stasera

Non hai che un lavoro da boyesa
Assieme inseguiste una chimera
Non cerchi tra gli uomini fortuna
Trovare, oltre l’anima, tesori
Che ne sai del mondo occidentale
Chi ti riparerà nella bufera
Gli anni si affinano in fretta
Vuoi un marito vecchia maniera

Vai, sorge per te la città stasera

Su quante parole contava allora
Baruuko, baasto, bikeeri
La sua voce un poco distorta
Matrimonio e auguri sinceri
Che ne sa del mondo occidentale
Di un uomo che perde i suoi ruoli
Sarà lei a comprargli i vestiti
E domani inizierà meglio di ieri

Vai, sorge per te la città stasera


Cristina Ali Farah (Verona, Italia, 1973). Poeta y novelista.

María Eloy-García

El bien inmueble
 
 la nostalgia vive en el sexto piso
tira un papel por la ventana
y por un segundo
se confunde con el vuelo migratorio
de un pájaro que quiere aparearse
la mierda que lanza desde su arriba
cae sobre la raya en medio
de un preso en libertad condicional
que no recuerda cómo se iba a su casa
aquí el niño que lo ve todo
crea en ese momento en la parte izquierda del cerebro
un comienzo de neura
que asociará a la placidez veinte años más tarde
la bondad vive en el tercero
tiene una casa confortable pero incómoda
el odio tiene siempre un perro en la puerta del cuarto
pero la decoración de su casa es impecable
la timidez que vive en el quinto 
ve por la mirilla de su puerta blindada
la cabeza distorsionada de un gordo que es el mundo
en el noveno vive la veneración
la soltera que comparte piso con la envidia
el del octavo que es el tiempo
se quedó justamente encerrado en el ascensor
aquel día que viniste a mi casa
y yo soy ese edificio
pero nunca subo al décimo
la casa de la perfección que es una déspota
suelo sin embargo quedarme en el primero
del que nunca sé salir
allí vive el hastío que nunca pagó la comunidad
la memoria
que vive en el segundo
tiene el síndrome de diógenes
todo lo que sube a su casa
es digno de ser guardado
cualquier tontería tiene la dignidad de un tesoro
pero nunca recuerda al que se olvidó de ella
ese día subiré al séptimo
porque es justo allí donde habita el olvido.


María Eloy-García (Málaga, España, 1972). Poeta.

Stavros Zafiriou ( Σταύρος Ζαφειρίου )

Ὁ πολίτης Κάιν

Τροχιὰ τῆς πέτρας, ξάφνιασμα φιδιοῦ,
μελισσοφάγου ρίπισμα στὴν ἔξαψη τῆς γλώσσας⋅
ὁ τόπος γῆ
καὶ ὁ ἥλιος ὡριμάζει τοὺς καρπούς της⋅
νὰ σκάσει ἡ φλούδα, νὰ φανερωθεῖ
ὅ,τι μοιράζεται ἡ ζωὴ στὸ ἡμέρωμά της,
αὐτὸ ποὺ ὅλο ἀρχινᾶ καὶ ὅλο ἀρχίζει πάλι.

Τούτη ἡ παλιὰ φωτογραφία εἰκονίζει
ἐμένα καὶ τὸν ἀδερφό⋅
μὲ λίγα φύλλα γύρω μου ἐγώ,
μ’ ἕνα τομάρι γίδινο ἐκεῖνος.
Ἐγὼ ἤμουν θεριστής, ἐκεῖνος σφάχτης,
γι’ αὐτὸ καὶ ἀγαπημένος τῶν θεῶν.
Δὲν κοιταζόμαστε⋅ κοιτᾶμε εὐθεία στὸν φακό,
σὰν μετανάστες.
Ἀνάμεσά μας χῶρος ἀρκετός,
γιὰ νὰ περνᾶ τὸ βλέμμα (τὸ δικό σας,
ἂν τύχει καὶ σκαλίσετε ἀρχεῖα),
νὰ μᾶς διακρίνει πίσω ἀπ’ τοὺς βωμοὺς
ἕτοιμους καὶ τοὺς δυὸ γιὰ τὴ θυσία⋅
δεματιασμένο γέννημα ἀπὸ ἐμέ,
ἕνα πρωτότοκο τραγόπουλο ἀπὸ ἐκεῖνον.
Πάνω δεξιὰ ὑπάρχει μιὰ θαμπάδα⋅
ἔτσι δὲν φαίνονται καλὰ οἱ ἄκρες τῶν φτερῶν
κάποιου ἀγγέλου ποὺ ἀπομακρύνεται,
ἀνοίγοντας στὰ δυὸ τὸν οὐρανό,
ἀφοῦ ἔχει παραδώσει κάτι μάταιο.
Φαίνεται ὅμως καθαρὰ ἡ ἄκρη τοῦ κόσμου⋅
ἀρχὴ ἢ τέλος –πάντα μπερδευόμουν μὲ τὰ ὅρια–
ἂν κι ὅ,τι ἔχει σημασία μεταξύ τους
εἶναι ὁ ἄνεμος⋅ νὰ μὴν ὑπάρχει ἄνεμος,
γιὰ ν’ ἀνεβαίνει ἴσια ὁ καπνός,
νὰ φτάνει στὰ ρουθούνια τοῦ πατέρα.
Μπροστὰ στὰ πόδια μου ἕνα μικρὸ σημάδι
σὰν τόξο κυρτωμένο ἀπὸ τὴ μοίρα⋅
αὐτὸ ποὺ ὕστερα θὰ μπεῖ στὸ μέτωπό μου
καὶ θὰ μὲ ὑψώσει πάνω ἀπ’ τοὺς καιρούς.

Τὰ ὑπόλοιπα λίγο πολὺ τὰ ξέρετε.
Ἁπλές, συνοπτικὲς διαδικασίες
δίχως κανένας νὰ ρωτήσει τὸ γιατί⋅
Κάιν ποῦ ἔστιν Ἄβελ ὁ ἀδελφός σου,
τὸ αἷμα του φωνάζει ἀπὸ τὴ γῆ,
ξανὰ κατάρα πάνω στὴν κατάρα
κι ἔξελθε ἀπὸ προσώπου τοῦ θεοῦ⋅

στὸν τόπο αὐτόν, ἀπέναντι ἀπ’ τὸν κῆπο.


Stavros Zafiriou ( Σταύρος Ζαφειρίου ) (Salónica, Grecia, 1958). Poeta.

Julio Cortázar

Julio CortázarEl futuro

Y se muy bien que no estarás.
No estarás en la calle
en el murmullo que brota de la noche
de los postes de alumbrado,
ni en el gesto de elegir el menú,
ni en la sonrisa que alivia los completos en los subtes
ni en los libros prestados,
ni en el hasta mañana.
No estarás en mis sueños,
en el destino original de mis palabras,
ni en una cifra telefónica estarás,
o en el color de un par de guantes
o una blusa.
Me enojaré
amor mío

que sea por ti,
y compraré bombones
pero no para ti,
me pararé en la esquina
a la que no vendrás
y diré las cosas que sé decir
y comeré las cosas que sé comer
y soñaré los sueños que se sueñan.
Y se muy bien que no estarás
ni aquí dentro de la cárcel donde te retengo,
ni allí afuera
en ese río de calles y de puentes.
No estarás para nada,
no serás mi recuerdo
y cuando piense en ti
pensaré un pensamiento
que oscuramente trata de acordarse de ti.



Julio Cortázar
Happy new year

Mira, no pido mucho,
solamente tu mano, tenerla
como un sapito que duerme así contento.
Necesito esa puerta que me dabas
para entrar a tu mundo, ese trocito
de azúcar verde, de redondo alegre.
¿No me prestás tu mano en esta noche
de fìn de año de lechuzas roncas?
No puedes, por razones técnicas.
Entonces la tramo en el aire, urdiendo cada dedo,
el durazno sedoso de la palma
y el dorso, ese país de azules árboles.
Así la tomo y la sostengo,
como si de ello dependiera
muchísimo del mundo,
la sucesión de las cuatro estaciones,
el canto de los gallos, el amor de los hombres.


Julio Florencio Cortázar (Ixelles, Bélgica, 1914 – París, Francia, 1984). Docente, novelista, autor de relatos, poeta, ensayista y traductor.

Nora Bossong

Besuch

Die alte Frau sitzt tagelang am Fenster
und hält ein Taschentuch, zu träg,
hinaus in eine Welt zu winken,
die sie nicht mehr betritt. Das Draußen
ist ein Fernsehbild. Wie es mir glückt,
von dort ihr Zimmer zu betreten,
bleibt ihr ein Rätsel,
sie fragt mich nicht danach,
sagt nur: Es gibt so vieles,
das ich nicht versteh,
ach Mädchen, weißt,
die Klügste bin ich eben nicht.
Und hinter ihrem Schatten klafft
die Wohnung,
die zu große Schale einer Muschel, vergraben
in dem Zeitschlick, der nicht mehr zur Stadt gehört.
Es begann damit, dass sie verzwergte
Jahr um Jahr, nicht mehr zu finden
Ihr mondäner Gang, ihr Blinzeln,
als brenne ihr verrauchte Luft
eines Kasinos in den Augen.
Vielleicht, sagt sie und irgendwann
und will nicht weg von ihrem Fenster,
sie ist so dünn geworden,
dass sie keinen Tag mehr spürt.
Ach Mädchen, sagt sie,
weißt, wir ham ja Zeit.


Nora Bossong (Bremen, Alemania, 1982). Poeta y novelista.

Philip Larkin

Nothing to be said

For nations vague as weed,
For nomads among stones,
Small-statured cross-faced tribes
And cobble-close families
In mill-towns on dark mornings
Life is slow dying.

So are their separate ways
Of building, benediction,
Measuring love and money
Ways of slowly dying.
The day spent hunting pig
Or holding a garden-party,

Hours giving evidence
Or birth, advance
On death equally slowly.
And saying so to some
Means nothing; others it leaves
Nothing to be said.

Philip Arthur Larkin (Coventry, Warwickshire, Inglaterra, 1922 - Hull, Yorkshire del Este, Inglaterra, 1985). Bibliotecario y crítico musical. Poeta y  novelista.