.jpg)
Τροχιὰ τῆς πέτρας, ξάφνιασμα φιδιοῦ,
μελισσοφάγου ρίπισμα στὴν ἔξαψη τῆς γλώσσας⋅
ὁ τόπος γῆ
καὶ ὁ ἥλιος ὡριμάζει τοὺς καρπούς της⋅
νὰ σκάσει ἡ φλούδα, νὰ φανερωθεῖ
ὅ,τι μοιράζεται ἡ ζωὴ στὸ ἡμέρωμά της,
αὐτὸ ποὺ ὅλο ἀρχινᾶ καὶ ὅλο ἀρχίζει πάλι.
Τούτη ἡ παλιὰ φωτογραφία εἰκονίζει
ἐμένα καὶ τὸν ἀδερφό⋅
μὲ λίγα φύλλα γύρω μου ἐγώ,
μ’ ἕνα τομάρι γίδινο ἐκεῖνος.
Ἐγὼ ἤμουν θεριστής, ἐκεῖνος σφάχτης,
γι’ αὐτὸ καὶ ἀγαπημένος τῶν θεῶν.
Δὲν κοιταζόμαστε⋅ κοιτᾶμε εὐθεία στὸν φακό,
σὰν μετανάστες.
Ἀνάμεσά μας χῶρος ἀρκετός,
γιὰ νὰ περνᾶ τὸ βλέμμα (τὸ δικό σας,
ἂν τύχει καὶ σκαλίσετε ἀρχεῖα),
νὰ μᾶς διακρίνει πίσω ἀπ’ τοὺς βωμοὺς
ἕτοιμους καὶ τοὺς δυὸ γιὰ τὴ θυσία⋅
δεματιασμένο γέννημα ἀπὸ ἐμέ,
ἕνα πρωτότοκο τραγόπουλο ἀπὸ ἐκεῖνον.
Πάνω δεξιὰ ὑπάρχει μιὰ θαμπάδα⋅
ἔτσι δὲν φαίνονται καλὰ οἱ ἄκρες τῶν φτερῶν
κάποιου ἀγγέλου ποὺ ἀπομακρύνεται,
ἀνοίγοντας στὰ δυὸ τὸν οὐρανό,
ἀφοῦ ἔχει παραδώσει κάτι μάταιο.
Φαίνεται ὅμως καθαρὰ ἡ ἄκρη τοῦ κόσμου⋅
ἀρχὴ ἢ τέλος –πάντα μπερδευόμουν μὲ τὰ ὅρια–
ἂν κι ὅ,τι ἔχει σημασία μεταξύ τους
εἶναι ὁ ἄνεμος⋅ νὰ μὴν ὑπάρχει ἄνεμος,
γιὰ ν’ ἀνεβαίνει ἴσια ὁ καπνός,
νὰ φτάνει στὰ ρουθούνια τοῦ πατέρα.
Μπροστὰ στὰ πόδια μου ἕνα μικρὸ σημάδι
σὰν τόξο κυρτωμένο ἀπὸ τὴ μοίρα⋅
αὐτὸ ποὺ ὕστερα θὰ μπεῖ στὸ μέτωπό μου
καὶ θὰ μὲ ὑψώσει πάνω ἀπ’ τοὺς καιρούς.
Τὰ ὑπόλοιπα λίγο πολὺ τὰ ξέρετε.
Ἁπλές, συνοπτικὲς διαδικασίες
δίχως κανένας νὰ ρωτήσει τὸ γιατί⋅
Κάιν ποῦ ἔστιν Ἄβελ ὁ ἀδελφός σου,
τὸ αἷμα του φωνάζει ἀπὸ τὴ γῆ,
ξανὰ κατάρα πάνω στὴν κατάρα
κι ἔξελθε ἀπὸ προσώπου τοῦ θεοῦ⋅
στὸν τόπο αὐτόν, ἀπέναντι ἀπ’ τὸν κῆπο.
Stavros Zafiriou ( Σταύρος Ζαφειρίου ) (Salónica, Grecia, 1958). Poeta.