Poetical Quill Souls

Poetical Quill Souls

This blog contains a collection of renowned and young authors from around the world poems in the languages in which they were originally written. Each file includes author’s photo or portrait and brief biography. We offer news and announcements of interest to professional and amateur writers (writing competitions, poetry press, etc) too.

Este blog recoge una selección de poemas de reputados autores y jóvenes promesas de todo el mundo en las lenguas en las que fueron escritos originalmente. Se incluye en cada ficha una breve reseña biográfica del autor y fotos o cuadros de éste. Se complementa el grueso del material con datos de interés para escritores profesionales o aficionados a la literatura (como información sobre certámenes literarios, editoriales dedicadas a la poesía, etc).

Wallace Stevens

Poetry is the subject of the poem

Poetry is the subject of the poem,
From this the poem issues and

To this returns. Between the two,
Between issue and return, there is

An absence in reality,
Things as they are. Or so we say.

But are these separate? Is it
An absence for the poem, which acquires

Its true appearances there, sun’s green,
Cloud’s red, earth feeling, sky that thinks?

From these it takes. Perhaps it gives,
In the universal intercourse.





Valley Candle

My candle burned alone in an immense valley.
Beams of the huge night converged upon it,
Until the wind blew.
Then beams of the huge night
Converged upon its image,
Until the wind blew.








Wallace Stevens (Reading, Pensilvania, EEUU, 1879 – Hartford, Connecticut, EEUU, 1955). Abogado. Poeta y ensayista. Premio Pulitzer de Literatura 1955.

Carlos Fuentes Lemus

Añadir leyenda
¿Viviré Mañana?

¿Viviré Mañana?"No lo sé decir"
Pero no me iré de aquí sin resistencia.
Esta recámara es mi núcleo.
Pensar bajo las mantas es mi fuga,
con los ojos cerrados.
Para escuchar mi miedo escondido
en el silencio,
mi miedo que al romperse se vuelve
el desconocido mal.
Bienvenido sea el misterio.
Pero mi reacción, desconocida también,
por ello me aterra.
Entonces mi terror no tiene tiempo
de pensar su propio terror.
Y la belleza me embarga toda entera.
No existe lo predecible.
Y este es el temor mayor,
Oculto mis cosas
No por el miedo sino por el rechazo
de quienes piensan a medias.
"La ignorancia libera"
Quiero verte en la misma posición,
sacudida en llanto.
Despojada por sólo una semana más
de tus débiles apoyos.
"Cada hombre mata lo que más quiere".
Cada mujer se dejará amar
hasta la muerte.
¿Cuál es el amor hasta la muerte?
¿Es sólo un peregrino
de todas las semejanzas?


Carlos Fuentes Lemus (París, Francia, 1973- Puerto Vallarta, Jalisco, 1999). Poeta, fotógrafo, pintor y director.

Carlos Fuentes

Momentum

Tarde con ausencia
momentum
un infinito
coteja tu sombra
abre sus brazos abraza
tú ya no lloras
tomamos tiempo
exhalamos
transitan las horas
la garganta se cierra
luego algo nos aleja
la lluvia riega la maleza
el viejo árbol
lleva tu nombre
tú llevas
mi esencia a cuestas.




Carlos Fuentes Macías (Panamá, 1928 - México, D. F., 2012). Sociólogo y diplomático. Novelista, poeta, dramaturgo, autor de relatos y ensayista. Premio Rómulo Gallegos 1977. Premio Cervantes 1987. Premio Príncipe de Asturias 1994. Gran Cruz de la Orden de Isabel la Católica 2009. Fue nombrado miembro honorario de la Academia Mexicana de la Lengua en 2001.

Gebrekristos Desta ( ገብረክርስቶስ ደስታ )

ሃገሬ

አገሬ ውበት ነው
ለምለምና ነፋስ የሚጫወትበት
ጸሃይ የሞላበት፣ ቀለም የሞላበት።
አገሬ ቆላ ነው፣ ደጋ ወይና ደጋ
እዚያ ብርሃን አለ ሌሊቱ ሲነጋ።
አገሬ ተራራ ሸለቆ ረባዳ
አገሬ ጅረት ነው ገደልና ሜዳ።
ውሸት ነው በበጋ ጸሃይ አትፋጅም
ክረምቱም አይበርድም፣
አይበርድም፣ አይበርድም።
አገሬ ጫካ ነው
እንሰሳት አራዊት የሚፈነጩበት
በወጥመድ ሳይገቡ ሳይነካቸው ጠላት።
እዚያ አለ ነጻነት።
በሃገር መመካት፣
በተወላጅነት፣
በባለቤትነት፣
እዚያ አለ ነጻነት።
አገሬ ሃብት ነው።
ጎመኑ ስብ ጮማ፣ ቆሎ ክትፎ ስጋ
 



ድርቆሹ ፍትፍት ነው፣ ቃሪያው ሙክት ሠንጋ።
ጠጁ ነው ወለላ
ከኮኛክ ይነጥቃል የመንደሩ ጠላ።
እህሉ ጣዕም አለው እንጀራው ያጠግባል
በዓሉ ይደምቃል፣
ሙዚቃው ያረካል፣
ጭፈራው ዘፈኑ ችግርን ያስረሳል።
እዚያ ዘመድ አለ።
ሁሉም የናት ልጅ ነው፣
ሁሉም ያባት ልጅ ነው፣
ጠላትም አንዳንዴ ይመጣል መቃብር
ባለጋራም ቸር ነው “ያገር ልጅ ሲቸገር” ።
ገነት ነው አገሬ።
ምነው ምን ሲደረግ !
 ምነው ! ለምን ! እንዴት !
ዘራፊ ቀማኛ ምቀኛ ወንበዴ
ጥርኝ አፈር በጁ ስንዝር ወሰን አልፎ
የተቀደሰውን ያፍሪቃ ላይ ደሴት
ባያገኝ ለማርከስ ጠላት ይመኝ እንዴት።
እምቢኝ አሻፈረኝ !
አሻፈረኝ እምቢ !
መቅደስ ነው አገሬ፣
አድባር ነው አገሬ።
እናትና አባት ድኸው ያደጉበት
ካያት ከቅደመ አያት የተረካከቡት
አፈር የፈጩበት፣
ጥርስ የነቀሉበት።
አገሬ ዓርማ ነው የነጻነት ዋንጫ
በቀይ የተጌጠ ባረንጓዴ ብጫ።
እሾህ ነው አገሬ፣
በጀግናው ልጅ አጥንት የተከሰከሰ
ጠላት ያሳፈረ አጥቂን የመለሰ።
አገሬ ታቦት ነው መቅደስ የሃይማኖት
ዘመን የፈተነው በጠበል በጸሎት።
ለምለም ነው አገሬ፣
ውበት ነው አገሬ፣
ገነት ነው አገሬ።
ብሞት እሄዳለሁ ከመሬት ብገባ
እዚያ ነው አፈሩ የማማ ያባባ።
ስሳብ እሔዳለሁ ቢሰበርም እግሬ
አለብኝ ቀጠሮ ከትውልድ አገሬ።
አለብኝ ቀጠሮ
ከትውልድ አገሬ ካሳደገኝ ጓሮ።


Gebrekristos Desta ( ገብረክርስቶስ ደስታ )(Harar, Etiopia, 1932). Pintor y poeta

Antonio Porchia


Voces

Lo que dicen las palabras no dura. Duran las palabras.
Porque las palabras son siempre las mismas
y lo que dicen no es nunca lo mismo.

Me iré de ti, pero tú no te vayas de mí.
Porque me iré de ti como me voy de todo,
sin que nada se vaya de mí.

He llegado a un paso de todo. Y aquí me quedo,
lejos de todo, un paso.








Antonio Porchia (Conflenti, Calabria, Italia, 1885 - Buenos Aires, Argentina, 1968). Poeta. Voces, su única obra, recoge sus aforismos.

Daud Haider ( দাউদ হায়দার )

ধৃতরাষ্ট্র-বিলাপ

জন্মান্ধ বললে ভুল হবে৷ ইদানীং আমার চোখ
ক্রমশ বিলুপ্ত হয়ে যাচ্ছে

বাতাস কি মুখরিত, আর্তনাদে?

সঞ্জয়, যুদ্ধের গতি কোন দিকে?
পাণ্ডবরা কী রচনা করেছে বূ্হ্য? অর্জুণ কী এখনো
কুরুক্ষেত্রে?

কোন্ মন্ত্রবলে প্রতিপক্ষ দুর্জয়, সঞ্জয়?

বলো, তবে কী শূন্য হাতে কেবলি বিলাপ, আমার? গর্ভগৃহে
পালিয়ে জীবন? না-কি
অন্ধতাই জীবন, করুণাঘন মৃত্যু?


Daud Haider ( দাউদ হায়দার ) (Pabna, Bangladesh, 1952). Poeta, novelista y periodista.

Carlos Fajardo Fajardo

Poema

Todo se pierde amor
todo se pierde
la noche que quedó prendida en nuestras cercas
la hora que se pierde en los episodios de a diario
y sin embargo todo se enciende
con un último esfuerzo
como no queriendo abandonarse.
Se pierde la magia primigenia de las cosas,
el apartamento que sirve para amar el amor desnudo
será solo un cuarto rodeado de musgo,
en el viejo puente amor
ya no caerá la lluvia y en sus viejas pilastras enterrarán a los perros,
habrán demolido la tienda de la esquina
donde por primera vez pude ver tu rostro.
En nuestra vieja celda-amor
habrán abierto alcantarillas donde entonces
con los sexos heridos y en empapados besos
creíamos crearnos.
De esta vida ¿qué dirán en el futuro?
Que sólo tuvimos el derecho a destruirnos.

Carlos Fajardo Fajardo (Santiago de Cali, Colombia, 1957). Poeta y ensayista. Filósofo de la Universidad del Cauca, Colombia; Magíster en Literatura de la Pontificia Universidad Javeriana de Bogotá y Doctor en Literatura de la UNED (España). Es profesor de estética, historia del arte y literatura en la Universidad de la Salle y en los postgrados de la Universidad Distrital Francisco José de Caldas de Bogotá. Premio de poesía Antonio Llanos 1991. Premio de poesía Jorge Isaacs 2003.

Youenn Gwernig


 An toull en nor

Ya
re aes oa
ober un toull
e koad tano da zor
n'hellez ket bout da-un
bout da unan er bed-mañ ken
aet eo da get amzer ar penitiou
ret eo degemer ar reuz a ren er bed
n'heller ken tec'hout neblec'h
an engroez a leugn an den
gant e yud hag e youc'h
en ur bed n'eo bet
morse an den
gwasoc'h
e-un.





Youenn Gwernig (Scaër, Francia, 1925 - Douarnenez, 2006). Poeta, cantautor y escultor.

Antonella Anedda



 A Sofia

Davvero come adesso, l'ulivo sul balcone
il vento che trasmuta le nubi. Oltre il secolo
nelle sere a venire quando né tu né io ci saremo
quando gli anni saranno rami
per spingere qualcosa senza meta
nelle sere in cui altri
si guarderanno come oggi
nel sonno - nel buio
come calchi di vulcano curvi nella cenere bianca.
Piego il lenzuolo, spengo l'ultima luce.
Lascio che le tue tempie battano piano le coperte
che si genufletta la notte
sul tuo veloce novembre.





Antonella Anedda (Roma, Italia, 1955). Docente, ensayista, traductora y poeta. Premio Eugenio Montale 2000.

G. E. Gorfu ( ገ/I. ጐርፉ )





አለ ትልቅ ዘንዶ ፓይተን የሚሉት
እግዚያብሔር ይወቀው የAፉን ስፋት
“አ” ብሎ Aንድ Aፍታ ሲከፍተው Aፉን
ያገናኛል Aሉ ሰሜን፣ ደቡብን
እቃ-ቤቱም ቢሆን ይውጠዋል Aሉ
ነፍሳትም ሆዱ ውስጥ ይርመሰመሳሉ
እንግዲያውስ ስማኝ ፓይተን ቢውጥህ
ከሆዱ ውስጥ ገብተህ ታገል በርትተህ
ኩላሊት፣ ጉበቱን ረግጠህ! ረግጠህ!…










 G. E. Gorfu, Ato Gebre Eyesus Gorfu ( ገ/I ጐርፉ ) (Adua, Etiopia). Filósofo, poeta y novelista.

Sherwin Bitsui


Trickster

He was there—
before the rising action rose to meet this acre cornered by thirst;
before birds swallowed bathwater and exploded in mid-sentence;
before they began sipping the blood of ravens from the Sun’s knotted atlas.

He was there,
sleeping with one eye clamped tighter than the other,
he looked, when he shouldn’t have.

He said, “you are worth the wait”
in the waiting room of the resurrection of another Reservation
and continued to dig for water, her hands (a road map)
in the bucket of white shells outside its north gate.




He threw a blanket over the denouement slithering onto shore
and saw Indians,
leaning into the beginning,
slip out of turtle shells
and slide down bottle necks
aiming for the first pocket of air in the final paragraph.

He saw anthropologists hook a land bridge with their curved spines,
and raised the hunters a full minute above its toll-booth
Saying: Fire ahead, fire.

When they pointed,
he leapt into the blue dark
on that side of fence,
it was that simple:
sap drying in the tear ducts of the cut worm,
his ignition switched on—
blue horses grazing northward in the pre-dawn.


Sherwin Bitsui ( Baaʼoogeedí, Arizona, EEUU, 1975). Poeta.

Cintio Vitier

Doble herida

Este ir de la vida a la escritura
y volver de la letra a tanta vida,
ha sido larga, redoblada herida
que se ha tragado el tiempo en su abertura.
Abierto como res por la lectura,
le entregué las entrañas, y la vida,
queriendo rehacerlas, conmovida,
en ellas imprimió su quemadura.
Doble traición, porque la una resta
lo que la otra necesita entero:
el ser de carne y sueño, la respuesta
que deje al fin saciado al heredero
de tanta boda rota y tanta fiesta
partida por cuchillo doble y fiero.


Ausencia

Qué oculta esta palabra o reverencia
irónica al desdén que la provoca,
gusto que niega todo lo que toca,
negación de sí misma, viva ausencia.
Cómo para vivir tiene licencia
si no nació, ni muere, ni convoca
más tiempo que el futuro que revoca
dejándonos de nada única ciencia.
Cuchilla sin embargo es lo que dice,
amputadora puerta cuyo filo
tan silenciosamente nos instruye.
Allí duele donde ella se desdice,
punza allí de la sutura el hilo
zurciendo lo que aguarda y lo que huye.



Cintio Vitier (Cayo Hueso, Florida, EE UU, 1921 - La Habana, Cuba, 2009). Docente, poeta, novelista, ensayista y crítico. Premio Nacional de Literatura 1988. Premio Juan Rulfo 2002. Recibió el título de Oficial de Artes y Letras de Francia y la medalla de la Academia de Ciencias de Cuba.

Anne Sexton

Words

Be careful of words,
even the miraculous ones.
For the miraculous we do our best,
sometimes they swarm like insects
and leave not a sting but a kiss.
They can be as good as fingers.
They can be as trusty as the rock
you stick your bottom on.
But they can be both daisies and bruises.
Yet I am in love with words.
They are doves falling out of the ceiling.
They are six holy oranges sitting in my lap.
They are the trees, the legs of summer,
and the sun, its passionate face.
Yet often they fail me.
I have so much I want to say,
so many stories, images, proverbs, etc.
But the words aren't good enough,
the wrong ones kiss me.
Sometimes I fly like an eagle
but with the wings of a wren.
But I try to take care
and be gentle to them.
Words and eggs must be handled with care.
Once broken they are impossible
things to repair.


Anne Sexton, nacida Anne Gray Harvey, (Norton, Massachusetts, EEUU, 1928 - Boston, 1974). Poeta.

Bewketu Seyoum ( በእውቀቱ ስዩም )


ነጠብጣብ ሐሳቦች

ሰማይ ከሚመክን ይፀንስ መከራ
ያርግፍ" ያርግፍ" ያርግፍ" መአት እያፈራ
የ፣ሣት ዛፍ ባለበት ሰደድ ላያስፈራ፡፡

ከሐምሌት ጋር ሞቷል፣ የማመንታት ዓለም
ከሆኑ በኋላ፣ አለመሆን የለም፤
ሸክም ፀጋ ሆኗል ፀጋህን አትግፋ
በጠባብ ዓለም ውስጥ ትከሻህን አስፋ፡፡

አንድ ህልም እንደ ጠጅ፣ እየደጋገሙ
ንግር፣ ትንቢት ሳይሆን ታሪክ እያለሙ
ተኝቶ መነሳት
አቤት ሲያቅለሸልሽ
ጌታ ሆይ አትንሳት
ነፍሴን እንቆቅልሽ፡፡




Bewketu Seyoum( በእውቀቱ ስዩም ) (Mankusa, Gojam, Etiopia). Estudió Psicología en la Universidad de Addis Abeba. Ensayista, novelista, autor de relatos y poeta.Premio al mejor escritor joven de Etiopía en 2008.


http://ticketing.southbankcentre.co.uk/poetry-parnassus/poets/seyoum-bewketu

Dino Campana



Vi amai nella città

Vi amai nella città dove per sole
strade si posa il passo illanguidito
dove una pace tenera che piove
a sera il cuor non sazio e non pentito
volge a un'ambigua primavera in viole
lontane sopra il cielo impallidito.








In un momento

In un momento
Sono sfiorite le rose
I petali caduti
Perché io non potevo dimenticare le rose
Le cercavamo insieme
Abbiamo trovato delle rose
Erano le sue rose erano le mie rose
Questo viaggio chiamavamo amore
Col nostro sangue e colle nostre
lacrime facevamo le rose
Che brillavano un momento al sole del mattino
Le abbiamo sfiorite sotto il sole tra i rovi
Le rose che non erano le nostre rose
Le mie rose le sue rose

P.S. E così dimenticammo le rose.




Dino Campana (Marradi, Toscana, Italia, 1885 - Scandicci, 1932). Poeta

Silvio Rodríguez

La gaviota

Corrían los días de fines de guerra.
Había un soldado regresando intacto
—intacto del frío mortal de la tierra,
intacto de flores de horror en su cuarto—.

Elevó los ojos, respiró profundo,
la palabra cielo se hizo en su boca
y como si no hubiera más en el mundo
por el firmamento pasó una gaviota.

Gaviota, gaviota, vals del equilibrio,
cadencia increíble, llamada en el hombro.
Gaviota, gaviota, blancura, delirio,
aire y bailarina, gaviota de asombro.


¿Adónde te marchas, canción de la brisa,
tan rápida, tan detenida?
Disparo en la sien y metralla en la risa,
gaviota que pasa y se lleva la vida.

Corrían los días de fines de guerra.
Pasó una gaviota volando, volando
lento, como un tiempo de amor que se cierra,
imperio de ala, de cielo y de cuándo.

Corrían los días de fines de guerra,
pasó una gaviota volando.
Y el que anduvo intacto rodó por la tierra,
huérfano, desnudo, herido, sangrando.


Silvio Rodríguez Domínguez (San Antonio de los Baños, Cuba, 1946) . Cantautor y poeta

Alan Mills

Fe

Algunos vieron el fin
creyendo encontrar el principio.
Pero creyeron.
Así se han hecho las cosas siempre.
Y los cuerpos quieren creer
como saben hacerlo las almas
o escarbar la ausencia
hasta ver un estallido en el aire.
Un hombre desea tocar a una mujer.
Ansía arrebatarle otra labor al agua.
(Cuenta los días con rayones en los muros).
Está el cuerpo que grita
los jirones de luz abundando el olvido
la memoria de una vida futura
que existe porque ya era pensada.
Este hombre codicia esa mujer.
Su “vago ser” no acepta la pérdida.
Quiere hincarle palabras como dientes
verle la carne arrancándole sombras
sudar con ella igual a las bestias
que nada esperan y todo lo advierten.
Nadie está condenado a creer.
Pero creyendo nace un alivio
un respirar que se suaviza
y hace volver los ojos a ese soplo
que está en todas partes y espera.


Alan Mills
(Guatemala, 1979). Poeta, ensayista y traductor.