Dimitra Christodoulou ( Δημητρα Χριστοδουλου )

ΤΟ ΘΗΡΑΜΑ

Κοιμότανε κάτω από το δέντρο ο κυνηγός
Και το κεφάλι του ελαφιού στα πόδια του.
Λίγη στάχτη είχε κλείσει την πληγή
Κι άλλη μέσα στο σάκο βαλσάμωνε
Το γρήγορο σώμα.

Μ’ όλο που στ’ όνειρό του ψιλόβρεχε
Κι έλιωνε το δάσος φύλλο φύλλο,
Το ζώο έτρεχε ολοζώντανο
Πάνω στα μισολιωμένα χιόνια.
Κάθε ψυχή είχε βρει τον τόπο της.
Κάθε πουλί ένα ταίρι.

Κι όπως ρουφούσε τις δυνάμεις του η ανάπαυση
Και διαλυόταν σαν την ψίχα του ψωμιού
Στο ρεύμα του ύπνου η συνείδησή του,
Πείνασε το πανέμορφό του θύμα, στράφηκε
Κι άρχισε να βοσκά το λήθαργό του.

Αν λοιπόν σηκωθείς μέσα στις στάχτες
Κι ο σάκος κλείνει από πάνω σου κι αισθάνεσαι
Ν’ ανοίγουν κάπου αλλού τα μάτια σου
Κι όχι εδώ, μες στο περίκλειστο σκοτάδι,
Στην πίκρα, στην οργή, στο παράπονο
Μην παραδίνεσαι ακόμη.
Το θέαμα δες: κοιμάται ο κόσμος.
Άνθρωποι και δέντρα και πετούμενα.
Τη βροχούλα, αληθινή και χρήσιμη,
Νομίζει ότι την ονειρεύεται.
Νομίζει ότι μπορεί ν’ αναπαυτεί
Μετά το φόνο.
Κι ό,τι διαιρέθηκε, ενώ ήταν ένα,
Όσα τα χώρισε το μαχαίρι,
Νομίζει ότι θα παραχώσει.
Κι ας σπρώχνει η θλίψη με τα κέρατά της
Όλο πιο πέρα τα παραπετάσματα.

Να μην παραδοθείς, να μην πεθάνεις.
Τάχα οι άνθρωποι έχουνε το δίκιο
Ή οι σκιές των ονείρων τους…
Τάχα θα μας δικάσει άγρυπνη όραση
Ή μόνοι, πατώντας στα δάχτυλα,
Τον ύπνο το βαθύ θα διασχίσουμε
Προς την ερχόμενη μέρα…

Dimitra Christodoulou ( Δημητρα Χριστοδουλου ) (Atenas, Grecia, 1953). Docente de escuela. Poeta.

Enric Sòria

Axioma

Hi ha veritats dolces, però no són eternes.
Hi ha veritats dolces perquè no són eternes.
No hi ha veritats eternes.
De dolces, unes poques.

No hi ha veritats eternes
perquè no n’hi ha de certes, cap ni una.
Veritat i certesa no són pas el mateix.
Veritat és humana
i, com a tal, és insegura i dèbil,
o clama justiciera o calla acovardida,
i implora compassió si se l’acaça.
És, velleitosa i múltiple, fràgil i parolera,
si molt convé menteix, o almenys contemporitza.
I és veritat que en aquesta feblesa trobem la seua glòria.

Certesa, cas d’haver-n’hi,
pertany a un altre món, potser pensable,
però no imaginable, i encara menys vivible,
que no ve mai a tomb i en res ens concerneix.

El meu amor és dolç, i és veritat, també.
La més dolça que tinc. I la seua fermesa,
com la seua durada, em són desconegudes.
El meu amor no és la meua certesa,
és molt més bell que això.

El meu amor és dolç i m’ompli
de veritat humana, clara i fràgil.
El meu amor em mou i em mena, com un pes,
el dolç pes que em fa ser,
perquè i ara que ame.

En la seua dolçor no hi ha res que em retinga
En la seua veritat res que em limite.
L’eternitat no pot prometre tant.

Enric Vicent Sòria i Parra (Oliva, Valencia, España, 1958). Docente de Humanidades en la Universidad Ramón Llull de Barcelona. Ensayista, poeta y traductor.

Tanja Kragujević

Ti

Ti si najproverivija
istina o meni.

Obgrliš mi ramena
kaputom
koji više ne postoji.

I to je sav smisao
ovog podsećanja.

To što pokret
tvojih ruku
čini moje telo.

Hvataš
zlatnu sekundu
kiše mog oka.

Talas dna.

Gde raste stablo.
Dom pod nebom
tvoje duše.

Tanja Kragujević (Senta, Vojvodina, Serbia, 1946). Poeta.

Judy Garland

The First Cigarette

I was a woman
Glamorous, sparkling,
With eyes that shone, guarding secrets untold,
Lips that were petulant, pouting and bold
With a body moulded to gentlemen's delight
And pedicured toe-nails shining and bright.

I patronized night clubs,
Danced until three.
And hundreds of men
Were mad about me.

Then, in a panic
My dream began to cool,
I mashed out the cigarette
And was late for school.

Judy Garland, nacida Frances Ethel Gumm (Grand Rapids, Minnesota, EEUU,  1922 - Londres, Inglaterra, 19691). Actriz y cantante.

Luis Lloréns Torres

Amanecer

Guíñale al sol la cabaña.
El río es brazo que se pierde
por entre la manga verde
que cuelga de la montaña.
El yerbazal se desbaña.
La luz babea la colina.
Y más que el veloz caballo,
hiere la paz campesina
la puñalada honda y fina
del cantío de mi gallo.

Luis Lloréns Torres (Juana Díaz, Puerto Rico - Santurce, 1944). Poeta, periodista y político.

Yves Bonnefoy

Il te faudra franchir la mort pour que tu vives

La lumière profonde a besoin pour paraître
D’une terre rouée et craquante de nuit.
C’est d’un bois ténébreux que la flamme s’exalte.
Il faut à la parole même une matière,
Un inerte rivage au delà de tout chant.

Il te faudra franchir la mort pour que tu vives,
La plus pure présence est un sang répandu.

Yves Bonnefoy (Tours, Francia, 1923). Poeta, narrador, ensayista, traductor, crítico literario y de arte.

Toti Scialoja

Respiro sul tuo muso roseo

Respiro sul tuo muso roseo di lepre e spio
che a svegliarti non sia questo odore di rose:
rose e rose traboccano attorno al nostro addio
ma il sonno di una lepre non sopporta la dose.

Toti Scialoja, nacido Antonio Scialoja, (Roma, Italia, 1914 – 1998). Pintor y poeta.

Gottfried Benn

Untergrundbahn

Die weichen Schauer. Blütenfrühe. Wie
aus warmen Fellen kommt es aus den Wäldern.
Ein Rot schwärmt auf. Das große Blut steigt an.

Durch all den Frühling kommt die fremde Frau.
Der Strumpf am Spann ist da. Doch, wo er endet,
ist weit von mir. Ich schluchze auf der Schwelle:
laues Geblühe, fremde Feuchtigkeiten.

Oh, wie ihr Mund die laue Luft verprasst!
Du Rosenhirn, Meer-Blut, du Höherzwielicht,
du Erdenbeet, wie strömen deine Hüften
so kühl den Hauch hervor, in dem du gehst!

Dunkel: nun lebt es unter ihren Kleidern:
nur weißes Tier, gelöst und stummer Duft.

Ein armer Hirnhund, schwer mit Gott behangen.
Ich bin der Stirn so satt. Oh, ein Gerüste
von Blütenkolben löste sanft sie ab
und schwellte mit und schauerte und triefte.

So losgelöst. So müde. Ich will wandern.
Blutlos die Wege. Lieder aus den Gärten.
Schatten und Sintflut. Fernes Glück: ein Sterben
hin in des Meers erlösend tiefes Blau.

Gottfried Benn (Mansfeld, actual Putlitz, Brandeburgo, Alemania, 1886 - Berlín, 1956). Poeta, novelista, autor de relatos y ensayista.

David Avidan ( דוד אבידן )

הכתם נשאר על הקיר

מישהו ניסה לגרד את הכתם מעל הקיר.

אבל הכתם היה כהה מדי (או להיפך – בהיר מדי),

אם כך ואם כך – הכתם נשאר על הקיר.

אז שלחתי את הצבע שימשח את הקיר בירוק.

אבל הכתם היה בהיר מדי.

ושכרתי את הסייד שיסייד את הקיר למשעי.

אבל הכתם היה כהה מדי.

אם כך ואם כך – הכתם נשאר על הקיר.

אז לקחתי סכין-מטבח וניסיתי לקרצף את הכתם מעל הקיר.

והסכין היתה חדה עד-כאב.

רק אתמול השחיזו אותה.

ובכל זאת.

ואיגרפתי גרזן והלמתי בקיר. אך הפסקתי בעוד מועד.

אינני יודע מדוע עלה לפתע על דעתי

שהקיר עלול ליפול אבל הכתם בכל-זאת יישאר.

אם כך ואם כך – הכתם נשאר על הקיר.

וכשהעמידו אותי אל הקיר ביקשתי לעמוד בסמוך לו.

וחיפיתי עליו בחזה רחב (מי יודע: אולי).

וכשהתיזו את גבי ניגר דם רב. אבל רק מצד הגב.

יורים.

ואני כל-כך האמנתי שהדם יכסה על הכתם.

מטח-יריות שני.

ואני כל-כך האמנתי שהדם יכסה על הכתם.

אם כך ואם כך – הכתם נשאר על הקיר.

David Avidan ( דוד אבידן ) (Tel Aviv, Israel, 1934 - 1995). Poeta, traductor, pintor y director.

Philip Levine

A Sleepless Night

April, and the last of the plum blossoms
scatters on the black grass
before dawn. The sycamore, the lime,
the struck pine inhale
the first pale hints of sky.
An iron day,
I think, yet it will come
dazzling, the light
rise from the belly of leaves and pour
burning from the cups
of poppies.
The mockingbird squawks
from his perch, fidgets,
and settles back. The snail, awake
for good, trembles from his shell
and sets sail for China. My hand dances
in the memory of a million vanished stars.
A man has every place to lay his head.

Philip Levine (Detroit, EEUU, 1928). Poeta y docente de escritura creativa de la Universidad de Nueva York. Premio Pulitzer de Poesía (1995) y Poeta Laureado de los Estados Unidos (2011).